Scambodia

Na Laos stond Cambodia op ons lijstje:

23u naar bed
1.58u wakker door kriebels
2.01u beebugs in bed
2.10u verhuizen naar de hangmat
5.00?u zon komt op
6.30u "weer" wakker
6.45u de wekker
6.50u wc, en snel tas inpakken
7.02u Jasmijn wakker maken
7 10u douchen
7.38u leave for breakfast (met mayonaise op jasmijns vegetable sandwich)
8.30u naar "het vaste land"
9.00u busstation, bus naar krati ($22) geboekt, vertrek 9.30u

Bij het busstation werd allerlei papierwerk uitgedeeld voor het verkrijgen van je visum. Ingevuld en wel kon je dit boekwerkje (plus een bedrag van 45 US Dollar) inleveren bij een man die dan wel alles zou regelen voor de grensovergang. Naast het feit dat dit gebeurde aan de picnic tafel bij de busparkeerplaats, hadden we gelezen dat deze praktijken vaak niet helemaal kloppen. We besloten zelf het visum bij de grens te regelen, wat volgens deze man ons goed recht was. Natuurlijk na een verhaal dat de visum prijs omhoog gegaan was, etc. We mochten ook gewoon de bus in, de zelfbenoemde douane medewerker wilde ons alleen niet meer vertellen welke bus... Gelukkig waren er nog zo'n 30 andere passagiers die we gewoon achterna konden lopen.

10u bus vertrekt
10.21u bus stopt bij de border

BORDER

Omdat we geen 45 euro wilde betalen om een visum te krijgen (30euro is de normale prijs ), werd ons ook hier niet verteld wat we moesten doen, dus zijn we samen met een groepje andere mensen (ook te koppig om de visum service van "parkinglot office" te genieten, te voet naar de grens gelopen.
Bij de grens hebben we een stempel fee moeten betalen om Laos uit te komen. (2usd). Daarna doorgelopen, health check. Temperatuur opmeten, van een afstandje met een soort lazergun, iedereen was 36.4\5 graden. Dus iedereen was gezond!? (toevallig dat t buiten ook precies zo warm was?).
Er moest wel even 1 dollar betaald worden voor je papiertje waarop staat dat je gezond bent... Uiteindelijk hebben we ze zover gekregen dat ze toegaven dat het geen echte health check was, maar ze nog wel die dollar wilden. De gulden middenweg was 1 dollar betalen voor 2 briefjes ... Omdat t kan...
Vervolgens moesten we ons visum kopen (35usd, inclusief 5usd stempel fee). Niet doen was niet echt een optie. (intussen was de man die ons eerder de visum service vanuit de bus companie aanbood erg chagrijnig. Negeerde ons als we vragen hadden en lachtte ons uit, omdat we t te duur vonden om extra te betalen voor een visum...)
Na t invullen van het visum applicatie formulier, en het afrekenen van 2x35usd kregen we na een kleine 10min wachten het visum en moesten we de stempel bij een ander gebouwtje halen. Gelukkig deze keer zonder extra kosten. Intussen zei de grote boze bosman (ja, nogsteeds dezelfde als die van de parkeerplaats) dat hij ons allemaal niet meer op de bus ging laten, hij zou er wel voor zorgen dat we pas op de bus van 2u pas weer mee mochten, het was nu ongeveer 11.00u.

Omdat 3u wachten in de brandende zon niet op ons verlanglijstje stond, besloten we maar richting de groep met medepassagiers bij de bus te lopen. Na bij de bus aangekomen te zijn, zat iedereen naast de bus te wachten (ook de mensen die wel de visa service gedaan hadden). Toen we uiteindelijk in de bus mochten, bleek dat niet iedereen in de bus pastte. Na wat navraag bij alle "echte" bus companie medewerkers, bleek de bus niet vol, er konden 45mensen in. (apart dat de bus dezelfde morgen wel vol was, en er een 2e bus mee reed). Na 25min bleek de bus toch wel vol... En was er een probleem... Plastic stoeltjes in het gangpad gingen t niet oplossen, want er waren simpelweg teveel mensen.
Uiteindelijk konden we in een 9 persoons minibus zitten, met 13 mensen natuurlijk). In die bus zitten (zaten we op het moment van schrijven) we nog, we banen onze weg over de slechte weg (de driver slingert letterlijk van wegrand naar wegrand, om de kuilen in de weg te ontwijken, al lijkt hij een voorkeur te hebben voor linksrijden).


Eenmaal bij het busstation aangekomen, werden we uit de bus gezet, waarna de bus weer vertrok. Er zaten al wat andere mensen te wachten, waar we maar bij zijn gaan zitten. Uiteraard wist niemand hoe of wat. Na een uurtje wachten kwam ook de andere (grote) bus aangereden. Aan de mensen in de bus te zien, hadden we geboft met de minivan.

Gelukkig ging de rest van de trip ook per minivan. Dit keer eentje voor 10 personen, al hadden we al geleerd dat er meer mensen in kunnen. Al snel werd de eerste lifter opgepikt. Toen de tweede, waarna een gezin van twee ouders en een kind opgepikt werd. Op dat punt dachten we "ok, dit is echt vol". Maar nee, pas toen er 16 of 17 mensen in het busje zaten, werden de verdere lifters geweigerd en reden we in een keer door naar Kratie, onze eerste overnachting in Cambodia.

Natuurlijk hadden we nog geen hotel geboekt, maar wisten we wel in welk gebied we ongeveer moesten zijn. Een hotel was relatief snel gevonden, al was deze een dollar duurder dan we gewild hadden. ($6, ipv $5). Omdat de kamer eigenlijk te vergelijken was met die van een Nederlands 3 sterren hotel, namen we de deal aan. In Kratie hebben we eigenlijk niet denderend veel gedaan. Onze Engelse reisbuddies vertrokken de volgende dag om snel richting het zuiden te gaan, terwijl wij besloten een dagje onze spullen op orde te brengen en een dag later naar Sen Moromon te gaan, om daar een jungle trek te doen, met olifanten.
Zo gezegd zo gedaan, na een ticket via het hotel gekocht te hebben, namen we de volgende ochtend vroeg de bus naar Sen Moromon. We werden afgezet op het marktje van het kleine dorpje. Het was een paar honderd meter lopen naar de Tree House Lodge (vernoemd naar de eigenaar, doe toevallig Mr. Tree heette). Het uitzicht vanaf daar was prachtig, zo ver je kon kijken, bomen en bergen. We boekten meteen een paar nachten bij.
Al snel was het tijd voor de Trektocht door de Jungle. Deze viel een beetje tegen, ipv de beloofde 18km, liepen we ongeveer de helft, wat door ons idee mede kwam door de kater van onze gids. Vlak voor het Khmer New Year, zijn er veel festiviteiten onder de locale bevolking, die naast het slachten van dieren, ook alcohol nuttigen als bezigheid kennen.

Gelukkig maakte de aankomst bij onze slaapplek alles goed. We zouden die nacht slapen in een hangmat in de Jungle. Er was in het bos een soort balkon met afdak gemaakt, met uitzicht op een National Geographic achtige vallei. Er werden twee hangmatten opgehangen zodat we mooi van het uitzicht konden genieten, terwijl er voor ons door locals gekookt werd. Een "Khmerse" maaltijd, die we samen met de gids en het gezin wat het balkon beheerde deelden. Als toetje was er rijstwijn en werd er gekaart, met onze gids als tolk.
De dag erop werden er pannenkoeken met banaan (uit eigen "tuin") geserveerd als ontbijt, waarna een grotere groep toeristen zich bij ons voegde om, onder leiding van Mr. Tree, olifanten te gaan voeren. De olifanten zijn door het project van Mr. Tree gekocht van locale boeren, die de olifanten hielden om onder slechte omstandigheden op het land te werken. Verder koopt de beste man ook stukken jungle, zodat de olifanten in een redelijk natuurlijke omgeving kunnen verblijven, met als extra winst dat zijn bos niet gekapt mag worden. Zo gaat hij ook de (illegale) houtkap tegen.
Na een uurtje uitleg over dit project gingen we dan daadwerkelijk het bos in. De olifanten (die dagelijks bananen krijgen), stonden al braaf op de voor hen gebruikelijke plaats te wachten. Iedere olifant had gaar eigen eetgewoonten en na deze kort doorgenomen te hebben, kon het voeren beginnen, gevolgd door het "achter olifanten aan lopen terwijl deze haar weg door de bosjes eet".

Die middag was het tijd om de olifanten te wassen. Dat wil zeggen, Princess (de olifant die haar naam dankt aan haar behoefte continu aandacht te krijgen), werd door ons gewassen. Een hele aparte ervaring om met zo'n gigantisch beest in een polletje water te dobberen. De olifant leek het fantastisch te vinden. Totdat ze er na een halfuurtje genoeg van had en er zonder pardon vandoor ging.
De andere olifant, Sophia, was meer op zichzelf en wilde dan ook zelf badderen.

Na nog een paar nachtjes in de Tree House Lodge overnacht te hebben, vertrokken we richting Phnom Penh om het Khmer New Year te gaan vieren.
We hebben nog nooit zo'n grote stad zo verlaten gezien...
Kennelijk gaat de gehele bevolking naar hun familie op het platte land rond deze tijd, om daar in huiselijke kringen feest te vieren. Het resultaat is een stad die is als een Nederlands dorp op zondag. Dicht.
Gelukkig ontdekten we dat niet alle locals naar "huis" gingen. Een select groepje bleef in de stad en vierde de "jaarwisseling" in het park met een hoop voor ons onbegrijpelijke spelletjes, optredens en streetfood.
Ons Khmerse nieuwjaar leverde gelukkig een hoop leuke foto's op, en een aparte kijk op Phnom Penh. Maar na het nieuwjaar, waren we wel klaar om de reis voort te zetten naar Sihannukville om vanuit daar een Vietnamees Visum aan te vragen en de ferrie te pakken richting Koh Rhong.
Het visum aanvragen ging verassend eenvoudig. Het was voor ons een half uurtje lopen, ambassade binnenstappen, formulier invullen en inleveren, de dag erop terugkomen om het visum op te halen en iet geheel onbelangrijk, te betalen. Geen corrupte douane mede-/tegenwerkers, geen rare health checks en gratis koud drinkwater.

Verder hadden wij in sihanoukville weinig te zoeken, en boekten we al snel een ferrie naar het tropische eiland, Koh Rhong, waar we in een gezellig Guesthouse belandde en al snel onze eerste cambodiaans verjaardag meemaakte, met taart en bier. Na het feestje werden we uitgenodigd mee te gaan op stap. Een lange maar gezellige avond. Verder vonden we op dit eiland het mooiste strand dat we tot nu toe (we zitten op moment van schrijven op een van de mooiste stranden ter wereld, alleen niet op dit moment...) zijn geweest. Het water lekker warm en bijna nep blauw, zo helder als kraanwater, het zand tropisch wit en schoon en de palmbomen aanwezig voor de schaduw.
Laat het ook duidelijk zijn dat we hier veel tijd doorgebracht hebben met zwemmen en zonnen.

Na een paar dagen moesten we weer verder. Er stonden nog meer dingen op het lijstje. Kampot. Een dorpje dicht bij de grens van Cambodja met Vietnam. In dit dorpje vonden we een bungalow aan de rivier, die Preaek Tuek Chhu
heet.
Bij de buren (een "all women spa"), kon je yoga doen, en bij de ochtend les, waren mannen ook toegestaan. Zodoende zouden Jasmijn en ik samen de volgende ochtend mee gaan doen. Met lichtelijk gemengde gevoelens ging ik mee, en ik moet eerlijk zeggen, het viel me alles mee. Het zweverige" uhm-gezang" bleef beperkt, en de meeste oefeningen gingen me redelijk af.
Na een goeie dag bijkomen van de onverwachte hoeveelheid spierpijn, was de omgeving aan de beurt. Dat wil zeggen, de dorpjes en bezienswaardigheden die per scooter te bereiken waren. Zo zijn we naar een berg geweest waar alle gebouwen verlaten zijn. Er stond een verlaten casino, wat in combinatie met plotseling opzettende dichte mist, net leek op een scène uit een horror film. (de foto's zal ik erbij zetten).

De laatste dag was Kep aan de beurt. Een kustplaatsje dicht bij de grens met Vietnam. In Kep kan je veel, heel veel vers seafood krijgen. Je kon je kwijt eten aan een geel assortiment garnalen, inktvissen, krabben, vissen kreeften en een hoop dieren waarvan we niet weten wat het precies waren. De meeste diertjes werden vers uit de zee "geplukt" en meteen verkocht of geroosterd. Verser kan bijna niet!
Verder hebben we in Kep wat langs het strand gelopen, waar overal groepjes locals verschillende schaaldieren aan het eten waren.
Op de terugweg begon het te regenen. Nou hadden we de laatste dagen al wel wat meer buitjes gehad, het regenseizoen stond immers voor de deur. Zo hadden we onverwachts in een zithoekje van een soort supermarktje, onder het genot van een biertje, zitten kijken hoe de mensen op straat van hun scooters af regenen. En we hadden al flink onweer gehad, wat ook gepaard ging met de nodige regenval... Maar dit sloeg alles, zo hard dat de straten en de bijbehorende winkeltjes vol liepen. Overal werd geprobeerd het water uit de winkeltjes te vegen, meestal met succes. Waar nodig werden slootjes gehakt en de straten waren in mum van tijd, op een ongelofelijke hoeveelheid water na, leeg. Wij stonden naast een politie agent te schuilen in een winkeltje, waar een toch al best wel oude vrouw haar bezemkunsten liet zien. Zij slaagde er (grotendeels) in de kartonnen verpakkingen droog te houden.
Na ongeveer 20minuten werd de regen minder, en durfden we het aan om onze rit terug voort te zetten. Natuurlijk duurde het niet lang voor we weer stonden te schuilen. Dit gebeurde nog meerdere keren. Inmiddels was het ook stevig gaan onweren en werden de buien zo hevig dat we vlak voordat we terug bij de bungalow waren nog een half uur hebben staan schuilen. Dit was dan ook de ergste bui van de dag. Er viel zoveel water dat letterlijk motoren niet meer konden rijden, omdat simpelweg het water te hoog stond. De ratten zwommen letterlijk over straat...

Hoog tijd voor Vietnam!