Japan, Tokyo

Omdat het deze keer nogal uit de hand gelopen is, upload ik het verslag in 2 keer. Anders is het te lang.



Uiteindelijk was het dan zo ver. Het land waar we beide van droomden ooit naartoe te gaan, maar ook beide voor onmogelijk hielden, werd dan toch bezocht!

Het land van de opkomende zon, het land van de aparte gewoontes en het land waar je alles uit een automaat kan halen. Het land waar afstanden niks voorstellen, waar We beide onze eerste aardbeving meemaakte en het land waar je je niet kan vervelen.

Japan!

Na een te lange, te goedkope vlucht (neem van ons aan, AirAsia is goedkoop, maar niet geschikt voor een 7uur durende, nachtelijke vlucht), landden we op Narita airport. Narita is een van de twee grote luchthavens bij Tokyo.

Vanuit het vliegveld namen we maar meteen de metro richting Asakusa, het district waar we voor de eerste nachten twee bedden in een dorm geboekt hadden. Na de metro (die op z'n Japans, exact optijd vertrok en aankwam) genomen te hebben, liepen we nog een klein stukje door Asakusa, om via wat binnendoor weggetjes bij het hostel uit te komen. We werden verwelkomt door een stereotype Japans meisje, compleet met een Pikachu knuffel aan een keycord om haar nek, ze was gek op Pokemon. We konden pas vanaf 14:30u inchecken, maar het was geen enkel probleem als we zolang wilden hangen/slapen in de common area. Gezien onze slapeloze nacht met AirAsia, vonden wij dit ook geen probleem.
De common area is een soort gezamenlijke kamer met een zithoek, wat computers, een keuken en, in dit geval, een toilet. Een Japans toilet. De Japanners hebben overal leuke snufjes verstopt, zo ook in en om de wc. Naast de wc vinden we een paneeltje met knopjes met Japanse tekens. Gelukkig in dit geval (per uitzondering) met Engelse vertaling. Er is een knopje om het bidet aan te zetten en natuurlijk eentje om het bidet uit te zetten (voor de dames is er natuurlijk een 2e bidet ingebouwd, met bijbehorende serie knopjes) . Een knopje om de hoek, de waterdruk en -temperatuur van het bidet aan te passen. Een knopje voor extra lucht afzuiging, tegen rare luchtjes. Een knopje voor "geluidjes", zodat niemand hoeft te horen wat je allemaal uitspookt. Een knopje om de bril omhoog en omlaag te doen, eentje voor de b(r)ilverwarming, en tot slot natuurlijk een knop om door te trekken. Als het eenmaal onder de knie hebt, is naar de wc gaan in Japan nog leuker dan normaal.

Om half drie was het zover. We konden inchecken. Met een kleine lift gingen we naar de juiste verdieping, de zesde als ik me niet vergis, waar we via een smalle, maar erg schone gang in een nog schonere vier persoons kamer terecht kwamen. Compleet met wc-uit de toekomst, met bijbehorende douche en wasbak met spiegel.

Onze eerste maaltijd haalden we bij een van de restaurants waar je het eten via een vending machine koopt. Je klikt op de knopjes (met plaatjes) aan wat je wil eten en gooit muntgeld in de machine. Zo ontvang je een bonnetje waarop staat wat je besteld hebt. Dit geef je af aan de "bar/balie", je gaat zitten en je wordt binnen een paar minuten geroepen om je vers gemaakte maaltijd op te halen. Fast Food, maar dan echt snel, lekker en meestal gezond.

Het hostel lag op loopafstand van het Asakusa metrostation. Door het toch wel erg goed geregelde metrosysteem van Tokyo, was het geen moeite om snel tussen de meeste districten te reizen. De eerste paar dagen deden we dan ook niet anders dan van district naar district hoppen.
Een van de eerste was Shibuya, wat onder andere bekend staat om het drukste kruispunt ter wereld, waar talloze films opgenomen zijn. Zelfs op de rustige dagen was het er druk. Overal zijn mensen en hangen gigantische tv schermen met reclame voor vanalles en nogwat. Het apartste vond ik dat de Japanners allemaal netjes wachten met oversteken totdat het licht op groen springt, waardoor je een prachtig contrast hebt tussen een leeg kruispunt (de auto's staan allemaal netjes al precies 5 seconden stil voordat het licht van de voetgangers op groen springt) voor het rode stoplicht, en de seconden die het kost om het kruispunt met groen licht te vullen. Behalve het kruispunt, is dit ook een van de Shopping Districts. Je kunt er alles op (Japans en Europees) fashion gebied halen, en dat is een hoop.

Naast Shibuya kan je voor de echte hipste Japanse trends naar Harajuku. De beroemde modestraat, waar jongeren rondlopen alsof ze verdwaald zijn vanaf de fantasy fair, of direct uit de anime series de straat op zijn komen lopen. De raarste kleding is hier te krijgen, van piraten jassen tot pyjama achtige shirts. Daarnaast is de straat bekent vanwegen de crepes. Wat dit extra leuk maakt, is de Japanse gewoonte om al het eten wat je aanbied, ook daadwerkelijk uit te stallen in de etalage. Dit is natuurlijk namaak eten, maar is zo goed nagemaakt, dat het net echt lijkt. Behalve dat het er lekker uit ziet, is het ideaal om in een land waar de meeste mensen geen Engels praten, de serveerster mee de straat op te nemen en simpelweg aan te wijzen wat je wilt hebben.

Tijdens een wandeling door Akihabara (het anime/entertainment district) , kwamen we tussen de pachinco en arcade hallen, op straat een meisje tegen, gekleed als maid (dienstmeisje). Compleet op hakjes, met hoge witte kousen, zwart pof jurkje, schortje voor en kinderlijke make up. Ze nodigde ons uit voor een "maidcafe". Je wilt zoveel mogelijk gekke en aparte dingen doen (dat gaat vanzelf als je in Japan bent), dus we besloten maar mee te gaan. We werden met een soort lift naar boven gebracht, waar we door een andere "maid" ontvangen werden en naar onze tafel gebracht werden. Tijdens het typen van dit verslag merk ik eigenlijk pas hoe lastig het is om te omschrijven hoe het maidcafe eruit zag. Het doel van deze cafés is eigenlijk om mannen te vertroetelen als een kind en de stress van de (te) drukke werkweek weg te nemen. Niets seksueels, het heeft eerder iets heel kinderlijks. Er worden spelletjes gespeeld, al het eten en ijs ziet eruit als beertjes, konijntjes of andere troeteldiertjes. In sommige gevallen word het eten door de meisjes in je mond gelepeld, als bij een klein kind. Als je je eten (lees in ons geval: ijscoupe met oortjes) krijgt, moet je Japanse rijmpjes zeggen en hartjes maken met je handen, en een keer per uur gaat het licht uit en zingen ze een Japans liedje (a la K3). Kortom, Japan... Apart, maar ik kan niet anders dan het aanraden.
Behalve maid cafés, hebben ze in Japan ook Cat-, owl- en weetikwatcafés. Van al de opties hebben we de cat variant geprobeerd. Opgezet voor mensen die zelf geen tijd of plek hebben voor een kat. Het is letterlijk een café, ingericht als woonkamer met een stuk of 10 katten, die je kan aaien. Hier helaas geen liedjes, wel een hele lekkere greentea-float (Japanse groene poederthee, met een bolletje vanille ijs).

Nu we het toch over dieren hebben, we zijn ook naar de vismarkt in Tokyo geweest. Dit schijnt de grootste ter wereld te zijn. En groot is die inderdaad. Het feit dat er tientallen teams (!) verkeersregelaars rond lopen, die alleen de vrachtwagens in de markt zelf begeleiden, zegt genoeg. Ze hebben alles wat ik me kon bedenken op "vis gebied", en nog veel, veel meer. Het meeste konden we niet eens thuisbrengen. Overal word vis geslacht (of niet), maar hoe dan ook in stukjes gehakt. Overal racen elektrische steekwagentjes door de smalle paadjes. Een overweldigende, maar aparte belevenis. De tonijnveiling in de ochtend hebben we besloten niet bij te wonen. Je staat dan een paar uur in de rij, om om half zes in de ochtend deze beroemde veiling bij te kunnen wonen. Helaas kwam hier voor ons ook nog eens anderhalf uur lopen bij. No go.

Ondanks het feit dat ik ervan overtuigd ben, dat je je in Tokyo niet kan vervelen, vonden we dat we toch ook maar wat andere dingen moesten gaan bekijken.

Na overnacht te hebben in een internetcafe (in Japan is dat niet raar), gingen we met de Yamanote lijn naar Tokyo station waar we onze JR-Pass geactiveerd hebben (een soort onbeperkt treinen in Japan pas). Als "testrit" maar meteen naar Nikko. Een ritje van ongeveer anderhalf uur richting het noorden met de Shinkansen brengt je naar Nikko (lees: kleine 150km in 44 minuten van Ueno naar Utsunomiya met de Shinkansen (bullet train), waar je overstapt op de "normale" trein naar Nikko, die er 43 minuten over doet). Een dorpje wat bekent staat om de hoeveelheid verschillende Shintoïstische tempels, tuinen en een rode brug. We liepen vanuit het station richting het begin van een 7km wandeling die ons langs de meeste tempels en tuinen zou voeren. De wandeling opzich was al mooi, door de Japanse bossen. Op de een of andere manier is alle natuur in Japan rustgevender dan in de rest van Azië (voor zover wij gezien hebben). De eerste tuin die we zagen was meteen de mooiste, althans dat vonden wij. Een kleine tuin, met een wandelpad door de groene bosjes bamboe en (Japanse) esdoorns, rondom een mooie vijver. Door de zomerzon stond er niet meer heel veel water in de vijver, maar nog genoeg voor de karpers om niet de verdrogen en nog wat rond te kunnen zwemmen. Het plaatje in geheel was in ieder geval prachtig.

Na de smaak te pakken te hebben, reserveerde we de volgende dag maar meteen een paar stoelen in de Shinkansen naar Kyoto, een kleine 500km in 2 uur, volgens de GPS haalden we gemakkelijk de 280km/u.
Kyoto is een oude hoofdstad van Japan en naar ons idee de mooiste (cultureel gezien) stad die wij bezocht hebben. Al is dat niet in ieder deel van de stad zo. De mooie stukken liggen nogal wat uit elkaar, dus we besloten een dagje een fiets te huren. Fietspaden, daar doen ze niet echt aan in Japan, niet in de drukke steden althans. Gewoonte is dat het fietsen, net zoals het lopen, op de stoep gebeurd.
Het mooiste van de dag was toch wel The Golden Pavilion of Kinkaku-ji. Een met goud bekleedde tempel, die origineel gebouwd als pensioen vertrek, met prachtige tuin, voor een shogun. Zijn zoon heeft er later een tempel van laten maken.
Tijdens onze fietstocht bezochten we ook een stenentuin. Dit was een apart iets. De tuin, die er voor ons uitzach als een obsessief recht geharkte grindbak met wat grote keien, is voor velen een toonbeeld van perfectie, het toppunt van Feng Shue, mensen zaten in alle rust een hele poos te kijken naar de tuin, waar naar ons idee, ook na een paar minuten, weinig mee gebeurde.
Om ons fiets avontuur af te ronden, reden we nog even snel langs het beroemde bamboe bos, waarna we ons door Kyoto terug haastte om optijd terug te zijn bij de fiets verhurende Japanner.

Kyoto is natuurlijk ook de stad van de geisha's. Je ziet dan ook heel veel (Japanse) touristen, die verkleed als geisha door de prachtige straatjes van Higashiyama lopen.
Higashiyama is de plek waar je als toerist het oude Japan, zoals in de films, kan zien. Een groot deel van oa "Memoires of a Geisha" is hier dan ook opgenomen. Cultuur snuiven is hier fantastisch. We konden het dan ook niet laten om een theeceremonie bij te wonen. Zo'n ceremonie was bedoeld als ontspanning, echter zaten er zoveel regels aan dat dat lastig voor te stellen is. Zo is er een drinkvolgorde, moet je je kommetje thee in precies drieëneenhalve slok opdrinken, waarbij je de laatste slok moet slurpen, al is dat natuurlijk iets heel normaals in Japan.

Tijdens ons verblijf in Kyoto maakten we een dagtripje naar Nara. Onder de meeste toeristen vooral bekend om de tamme hertjes. Dat wilden wij natuurlijk ook niet missen, op naar Nara dus. Met iets te veel goede moed, en een tekort aan regenkleding vertrokken we richting het hertenstadje. Het eerste wat we deden na aankomst, was een regenponcho kopen bij de 100yen store. Fel roze, want het is Japan... Na een paar minuten wandelen zagen we de eerste reetjes in het park. Het duurde dan ook niet lang voordat ook wij de reeën koekjes gekocht hadden en de hertjes stonden te voeren. Al snel heb je een hele kudde "steeds minder schattige" hertjes achter je aan hobbelen. Nadat ze een gat in je tasjes gekauwd hadden, en zeker wisten dat je niks te eten meer bij je had, was het tijd voor een nieuw doelwit. Mooi, one beurt om leuke foto's te maken van (andere) toeristen die door de ineens weer schattige hertjes achtervolgd werden. Nara was verder erg mooi en erg nat. We gingen dan ook optijd weer richting Kyoto, waar ons warme gehuurde appartementje op ons wachtte.