Dag Nepal

Hallo allemaal,
Daar zijn we weer, inmiddels zitten we lekker in Bangkok, en zouden we bijna vergeten dat we nog een hoop te vertellen hebben over Nepal.
Nepal waar de mensen klein en vriendelijk zijn en de bergen prachtig en hoog. De bussen vol, en de avonden koud.
Er is zoveel te vertellen, ik zal proberen het simpel te houden.

Het vorige verslag eindigde in Pokhara, waar we na de Annapurna trek een dagje rust gepakt hadden. Pokhara is opzich een leuk stadje, maar erg toeristisch. Een beetje te (uithangborden met t "heerlyk eten voor eerlijk prijs", het is dan wel geen vloeiend Nederlands, maar het is niet waarvoor je naar Nepal wil.).
Na wat rondzoeken besloten we naar Bandipur te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend gingen we op de bonnefooi naar Bhaktapur, een klein, minder toeristisch dorpje, waar we met de bus in een paar uurtjes zouden zijn. We kwamen aan in Dumree, waar we de jeep, de berg op, naar onze eindbestemming moesten pakken. Het eerste wat on in Bandipur opviel, was de hoeveelheid hostels en guesthouses, voor een niet toeristisch dorpje. Na kort zoeken vonden we dan ook een plek om een hapje te eten. Het restaurant / guesthouse had helaas geen kamer voor ons, maar wel een ander adres. Het Newa Guesthouse, een goeie 50meter verderop was dan ook ons bed voor de komende dagen. Naast de gebruikelijke ratten en/of muizenvoetstapjes die je normaal over de plafondplaten hoort lopen, hadden we dit keer nog een kamergenoot. Sven, de gecko (ja, we hebben een band gekregen met dit kleine reptiel en het duurde dan ook niet lang voordat Sven zijn naam kreeg).
Natuurlijk konden we niet de hele dag naar Sven blijven staren, want buiten vliegjes vangen was er weinig wat Sven uitvoerde. Op aanraden van de (denk ik) hostel eigenaar, zijn we de dagen erop naar Ramkot, een oud dorp op een paar uur lopen van Bandipur, waar de mensen nog leven als vroeger (stel je een soort prehistorisch dorp voor), en de Siddha Cave. De Cave zelf was niet heel speciaal, maar op de route ernaartoe kwamen we een picknickplaats tegen, vanaf waar we over een zee van wolken naar de Himalaya keken. Het voelde als een computerspel waarin je God speelt en uitkijkt over je rijk, dit was een van de mooiste uitzichten die we tot zover gezien hebben.
Na een paar dagen in Bandipur gezeten hebben, was het tijd voor iets nieuws. En ondanks het feit dat Bandipur niet de toeristvrije plek was die we eigenlijk zochten, gingen we naar Sauraha, een dorpje aan het Chitwan National Park (lees: een van de meest toeristische plekken van Nepal).
Na wat gepuzzel met de lokale bussen, waarvan niet altijd meteen duidelijk is waar ze heen gaan, kwamen we aan in Sauraha, waar we een twee onder een kap kamer met douche hadden. Tijdens ons verblijf hebben we een eendaagse jungle walk gedaan, met 2 gidsen. Na tussen de krokodillen door gevaren te hebben in een kano, kwamen we aan op de plek waar onze wandeling zou gaan beginnen. Een half uurtje en een safety briefing later, gingen we dan daadwerkelijk op pad. Onze gids wist enorm veel te vertellen over de sporen die de dieren achtergelaten hadden, van tijgerpoep, met haren erin, tot kuilen die de slothbear gegraven had om bij de wortels van planten te komen.
Naast een hoop vogels, verschillende soorten jungle en een paar herten (met gewei), zagen we aan het eind van de dag een neushoorn (vlak voordat we dachten dat onze wandelsafari afgelopen zou zijn). Na een uitgebreide fotosessie van de neushoorn liepen we door om voor 17u het park uit te zijn. Vlak voor de rivier die we over moesten steken, kwam een a dere groep ons tegemoet gerend. "Ronaldo, Ronaldo!", werd er geroepen. De gidsen (van ons en een andere groep) leken te begrijpen dat er iets niet helemaal goed was en we moesten terug, en wel nu. Na een stukje terug gelopen te zijn bleven we wachten om te kijken of er echt iets aan de hand was (eerst wegwezen en dan kijken of er iets was, was de veiligste optie). Het duurde maar even of een gigantische wilde olifant kwam de hoek om gesjokt. Ik wilde een foto maken, wat niet echt wilde lukken, door in de weg staande bomen en gras. De olifant, die dus Ronaldo genoemd werd, wandelde vrolijk de bosjes in, maar nogsteeds wilde gidsen, intussen van 4 groepen, dus 8 man, nogsteeds niet die kant op. We moesten en zouden met een omweg om de plek waar we de olifant zagen heen. Zo kwam het dat we pas bij schemering het dorp bereikte, maar wel een aparte dag gehad hadden.
De volgende dag hadden we een rustigere planning. Uitslapen en smiddags een olifanten safari. Je zit anderhalf uur op een olifant, die door de bossen sjokt. Het is onvoorstelbaar hoe dicht je bij wilde dieren kunt komen op een olifant, de herten en neushoorns zien je wel, maar negeren je omdat ze alleen de olifant herkennen, en het aanzien voor een wild dier. Helaas worden de olifanten, en de wilde dieren, naar ons idee, niet zo goed behandeld, waardoor het voor ons een een-en-dan-nooit-meer ervaring was.
De dag erop vertrokken we naar Gorkha. De stad waar Nepal ontstaan is. Er zouden wat leuke dingen te doen zijn in de buurt, en het leek ons een mooie omgeving om de kerstdagen door te brengen.

s'Middags, nadat we s' ochtends Gorkha Durbar (een oud paleis) bezocht hadden, ontmoette we Remesh. Een lokale man die in Nederland gestudeerd had een paar jaar geleden. Hij was bezig met het opzetten van een soort lokale vvv, en wist dan ook enorm veel te vertellen over Gorkha, het hindoeïsme en het boeddhisme. Die zelfde avond nam hij ons mee naar "the old children's park", om vanaf de top van de heuvel, de zonsondergang te bekijken. Een van de mooiste (op ABC en Poon Hill na), tot nu toe). Voor we het wisten waren we bij hem thuis uitgenodigd om de lokale drank (Raksi) te proeven. Tot laat in de Nepalese avond (21:30), kletsten we over alles wat we al in Nepal gedaan hadden, en wat we nog moesten doen voordat we weg gingen. De dag erop (1e kerstdag) waren we ongemerkt weer uitgenodigd, dit maal ook voor het eten. Geit en kip van de BBQ. Van de kip alleen de poten, van de geit vanalles. Toen we vol zaten kregen we nog Dal Bhat, HET lokale gerecht, want de BBQ was volgens hen geen avondeten.
Tevreden gingen we richting hostel om de volgende ochtend met een lichte diarree aanval wakker te worden (dit keer was ik degene bij wie het eten niet goed geland was, Jasmijn leek nergens last van te hebben ). 2e kerstdag was dan ook een rustige dag, waarop we besloten de laatste paar dagen in Kathmandu door te brengen.

De volgende ochtend zochten we een bus uit om ons naar Kathmandu te brengen. Diezelfde ochtend schreef ik het volgende:

<[-]>
Zo, daar zitten we dan, na een kwartiertje onderhandelen welke bus we het beste en snelste konden nemen om optijd in Kathmandu te komen, staan we een goeie 500 meter na vertrek stil. Opzich niets raars, iedere mogelijke plek om extra passagiers in te laden wordt uitvoerig benut. Dit keer is het echter anders, iedereen gaat de bus uit. De bus staat uit... De chauffeur is weg, de passagiers zijn weg. Na een paar minuten is het duidelijk dat de bus voorlopig geen kant op gaat. We stappen ook maar uit en zien dat we niet de enige stilstaande bus zijn. Een hoop Nepalese woorden, met zo hier en daar een woordje Engels maken duidelijk dat het om een "strike" of "protest" gaat... Dat verklaart waarom de politie in kogelvrije vesten en riotshields al de hele dag (overigens net zo vriendelijk groetend als altijd) rondwandeld. Toch is er aan de mensen niet veel te merken. Mensen wachten geduldig en van onrust is geen enkel teken. Jasmijn en ik besluiten op de stoep te gaan zitten zodat we baggage in de gaten kunnen houden en toch even de warme bus uit kunnen.
Na een tijdje valt ons op dat de bus helper erg jong is (het bus systemen is wat anders dan in Nederland... Je hebt de driver, en een helper. De driver rijdt de bus, en de helper helpt mensen en hun baggage in en op de bus. Vaak doet hij ook de betalingen, soms is daar een 3e persoon voor). In dit geval een jaar of 8. Dat neemt niet weg dat hij enthousiast "kathmandu, kathmandu!" roept, zoals het zijn werk is, op deze manier passagiers te vinden. Wonderbaarlijk genoeg lukt het hem de bus toch vol (lees: in en om de bus) te krijgen met mensen en goederen opweg naar kathmandu.
Intussen is jasmijn terug uit de bus. Ze was opzoek naar zonnebrandcrème, welke ze niet gevonden heeft, omdat de crème in mijn tas op de bus ligt. Wel heeft ze een kip gevonden, weliswaar in het dashboard van de bus. Maar jawel, een levende kip.
...
Na een half uurtje stilzitten valt ons steeds meer op. Naast ons zit een vrouw continu luidruchtig te boeren, de bus banden hebben zeer weinig profiel en er loopt een varken rond de bus te knorren. Intussen hebben we van meerdere mensen vernomen dat de staking ongeveer een uur zal duren. Dit zeggen ze al een half uur, dus we houden het nog even in het midden.
...
Ik ben water gaan halen in de bus, uit de tas. Er is me opgevallen dat er nog een kip in de bus zit. Deze zit bij een van de passagiers op schoot, in een plastic zak, alleen zijn kop steekt uit, zodat hij kan drinken uit een ander plastic zakje.
...
We zijn inmiddels alweer 20 minuten verder. De bus zit aardig vol en het varken is languit gaan liggen onder de bus. Verderop word vanalles omgeroepen en er wordt geklapt. Mensen lijken terug te gaan naar hun bussen en motoren. Zou het dan... ?
<[-]>

En ja, we gingen. De chauffeur leek zijn frustratie van het wachten af te willen reageren. Althans die indruk kregen we van zijn rijstijl. Dit duurde mochten niet heel lang, want nadat de eerste kotszakjes uitgedeeld waren en er wat op en neer geroepen werd, leek hij te kalmeren. Ter compensatie ging de muziek aan. En hard, te hard. Nepalese popmuziek (naast de traditionele Nepalese muziek, nu ook: Gandi Baat Song ft. Shahid Kapoor, Prabhu Dheva &…: http://youtu.be/hXHoeO9o0ZE ).
Later kwamen we na een (mentaal) zeer lange rit aan in Kathmandu. de planning was dat we optijd zouden zijn om op ons gemak een hostel uit te zoeken, maar inmiddels was het al schemerig, waardoor we in een hostel terecht kwamen met een mini kamer (letterlijk 2,5mx1mx2,5m) met een stapelbed, wat maar 1,75m lang was om enigzins in de kamer te passen. Dat en de drukte van Kathmandu zorgde ervoor dat de na 2 dagen toch nog (voor de laatste keer in Nepal veranderde van slaapplaats). Dit keer naar Bhaktapur, een tegen Kathmandu gelegen, met prachtige tempels bezaaid stadje. Een attractie opzich. Omdat we de laatste 2 weken geen werkende warme douche gehad hadden, besloten we onszelf te trakteren op een wat luxer hotel in het voertuigvrije centrum van het reiscatalogus achtige stadje. Ondanks het feit dat we entree moesten betalen om de stad in te komen, en wat problemen met betalen van het hotel, hebben we er heerlijk gegeten, om uitgerust aan Thailand te beginnen, maar daarover de volgende keer meer:)

Groetjes uit Bangkok,

Jasmijn en Raoul