Vietnam

Traditiegetrouw maken we van deze grensovergang (Laos - Vietnam) ook maar een time frame... Tijd zat.

We beginnen "gister".

Gister hebben we na een ongelofelijke regenbui (een echte Aziatische regenseizoen bui, binnen 5 minuten stroomde alles over, binnen dezelfde 5 minuten stonden mensen in de berm slootjes te hakken om zo het water om de winkeltjes heen te leiden, een half uur later regende het nog steeds... Tussen de ergste buien door probeerden we met de motor stukje bij beetje van Kep, terug naar Kampot te rijden. Met dus af en toe een noodgedwongen stop bij een tankstation, restaurant of local store.
Uiteindelijk waren we zo nat, dat we niet meer alle bus organisaties langs gereden zijn, om het goedkoopste ticket te vinden, maar gewoon bij het Guesthouse geboekt hebben, met alle voor- en nadelen van dien...

6.55u wekker
7.00u jasmijns wekker
7.05u mijn wekker weer... Jaja, we staan al op.

Omdat we verschillende mensen achter de receptie gevraagd hebben, zijn er verschillende pick up tijden genoemd. Als resultaat waren we rond half 9 klaar met ontbijten, want de pick up zou tussen 9u en half 10 aankomen. Plus minus een half uurtje speling...

9.07 naar buiten, de pickup staat klaar
9.11 de pickup komt aan...
9.15 we stappen in het busje wat ons naar Ha Tien moet brengen. We zijn een tikkeltje sceptisch als de driver de bus niet in de eerste versnelling krijgt, maar het is Azië. Give it time, a curse, and it'll work.
9.19u we halen nog wat mensen op
9.26u we komen aan bij de bus company, waar de driver nog even een paar happen ontbijt scoort.
9.41u we vertrekken, een soort van optijd, meevaller!
9.43u we halen nog meer mensen op
9.47u de bus gaat niet meer in z'n eerste versnelling, of de tweede, of welke dan ook...
9.52u 20min "pauze", waarna de driver er vandoor gaat op een scootertje.
10.05u we besluiten de tijd nuttiger te besteden en kopen om de hoek nieuwe koptelefoontjes voor Jasmijn
10.15u de driver is terug, maar de bus is nog steeds kapot.
10.26u een andere bus stopt, en we mogen daarin stappen. De kapotte bus word door de nieuwere bus naar de mechanic gesleept.
10.30u kapotte bus word bij de garage achtergelaten, en de driver gaat als passagier mee met de nieuwere bus.
10.31u Santana! Van alle buschauffeurs tot nu toe, is Santana de beste muziekkeuze!
10.42u we rijden nogsteeds. Op naar de grens!
10.54u Kep, de eindbestemming voor een aantal passagiers.
11.40u de grens. Paspoorten afgeven aan de driver en wachten in de warme camboiaanse/Vietnamese zon.

De paspoorten werden bij een bali afgegeven waar... Jawel! Een douane persoon weer met een lasergun mensen stond te vertellen dat ze 36,5'C waren. Natuurlijk tegen de inmiddels bekende vergoeding (zie reisverslag van Scambodia) van $1,-. De mensen voor ons in de rij leken dit geen probleem te vinden. Dat, in combinatie met het feit dat deze "douane tegenwerker" onze paspoorten had, maakte t voor ons lastiger niet te betalen. Een bonnetje konden we niet krijgen, en het gele papiertje wat we hadden gekregen bij het "binnenkomen", was natuurlijk niet voldoende. We moesten een nieuw geel papiertje... De rest van de groep kon niet echt doorlopen, want wij werden tegengehouden... Om een lang verhaal kort te maken, we hebben niet betaald, want de volgende groep kwam eraan. Als zij zouden horen dat het "nep" was, liep onze grote vriend nog veel meer dollars mis. We mochten doorlopen, maar wel snel!

De tweede helft van de grens was makkelijker. We hadden ons visum al en de douane beambte was zodanig ongemotiveerd, dat hij geen zin had in andere dingen snel paspoorten te stempelen en door te gaan met spelletjes spelen op zijn telefoon. Hij blij, wij blij.
We zetten onze reis voort naar onze eerste overnachting in Vietnam.
Ha Tien.
Opzich is dit niet een stad waar we heen gegaan zijn om veel te zien. Dat was maar goed ook, want veel is er ook niet te doen. We vonden een hotel met een hele grote kamer (45m2, badkamer niet meegerekend) waar behalve twee (grote) bedden, een matras tegen de muur en een oude tv aan het plafond, die niet aangesloten was, niks was.
Wel wifi, maar niet op de kamer, deze werkte alleen op de overloop, wat resulteerde in twee Europese Backpackers die op de overloop, op de grond zaten met hun koekjes en hun welverdiende biertje.

De dag erop was het door naar Ho Chi Minh City. De chaotische stad die vroeger Saigon heette, maar vernoemd is naar Ho Chi Minh, de "vaderlijke", communistische leider, die een hele grote rol speelde in het herenigen van Noord- en Zuid-Vietnam. In HCMC, logeerden we in een soort Backpackers Hotel, aan de rand van het park, waar iedere avond door de locale bevolking vanalles gedaan werd. Dit liep van hardlopen tot badmintonnen en van fitnessen tot kletsen met een biertje erbij. De eerste dag, was zoals iedere eerste dag in een grote nieuwe stad. De omgeving verkennen,waaruit al snel bleek, dat ook Ho Chi Minh City, hoewel wat chaotischer, eigenlijk ook een hele moderne en westerse stad is.

Vanuit HCMC hebben we onder andere de Cu Chi tunnels bezocht. Deze tunnels werden in de strijd tegen de Amerikanen gebruikt om voor de vijand te vluchten en deze vervolgens van achter aan te kunnen vallen. Tegenwoordig zijn het namaak tunnels, die vol zitten met toeristen,war resulteerde in een chagrijnige gids, die stukjes van de tour skipte.
Verder hebben we in deze stad, vanwege de verjaardag van Ho Chi Minh, een prachtige vuurwerkshow meegemaakt. 's Avonds zijn we op een verhoogd terras gaan zitten, om vanaf daar een mooi uitzicht te hebben op de toren waar het vuurwerk vanaf geschoten zou gaan worden. Het terras was overvol en overal waren mensen aan het zoeken naar "het laatste plekje". Tot het moment dat het vuurwerk begon, toen was ineens iedereen stil. De motortjes en de auto's stopte met rijden en iedereen stapte uit om te kijken naar de show. De pijlen schoten met ik-weet-niet-hoeveel tegelijk de lucht in, terwijl er vanaf het helicopterdeck een soort vuurwerk waterval naar beneden stroomde.
Na een goed kwartier later was het vuurwerk op, en begon, na applaus, het verkeer weer te stromen.

Ook wij moesten weer verder. Weliswaar de volgende dag pas weer, maar toch.

Onze volgende attractie zou het kustplaatsje Mui Ne zijn. Na een redelijk vlotte busrit kwamen we aan het eind van de middag aan. Al snel vonden we het Guesthouse waar we de komende nachten zouden blijven.
Na de eerste dag gevuld te hebben met een lange strandwandeling afgesloten met een avondmaal met verse krab, was het tijd voor wat siteseeing. We huurden een scooter die niet startte, huurden ergens anders een scooter die wel startte en vertrokken richting de fairy stream. De naam zegt het al, een soort sprookjesachtig "beekje" met een onrealistisch gekleurde omgeving. Een leuke en erg mooie wandeling met optioneel heel wat klim en glij werk. Kortom, we hebben plezier gehad.
Na een verse kokosnoot was het tijd om door te rijden naar de volgende attractie. De rode- en witte zandduinen. Ook hier is de naam vrij vanzelfsprekend. Een vlakte zover je kan kijken, van zand. Danwel rood, danwel wit. Een soort mini woestijn waar je quads kan huren, of gewoon een stuk kan wandelen.
De volgende dag hadden we, wonderbaarlijk genoeg!, voor de eerste keer motorpech. Na het bezoeken van de grootste liggende Buddha in omstreken, een lange, stijle, erg warme wandeling en een twijfelachtig ei bij de lunch, was het tijd om onze terugreis te beginnen. Tenminste, als we voor het donker thuis wilden zijn. In Vietnam op de onverlichte wegen, wil je dat.
Helaas bleek onze motor niet meer goed te starten. Na - tig keer proberen startte onze kleine vriend, maar met gasgeven viel de boel weer stil. Na wat gepruts en een hoop hulp van een local, die beduidend meer wist van motortjes dan wij samen, konden we onze terugrweg toch beginnen. Gasgeven was alles of niets, wat een lastige rit betekende in het chaotische Vietnamese verkeer. Hebben we ook weer meegemaakt;).

Na ons avontuur in Mui Ne, namen we de bus naar Nha Trang. Een stadje wat we eigenlijk vooral gekozen hadden, om de reis naar Hoi An doormidden te breken. Het das dan ook een aangename verrassing dat er een "100 Egg Mud Baths" zat. Via het hotel boekten we een dagje ontspannen in de modder.
We werden opgehaald met een busje bij het hotel en werden naar een soort met paaseieren gedecoreerde Spa gebracht, waar we in een overdekt modderbad (eivormig) een tijdje konden genieten van de warme modder. Schoonspoelen ging onder een aantal mineraalwaterdouches, we kregen lunch en hebben de rest van de dag in de verschillende zwembaden rondgedobberd. Een heerlijk ontspannen dagje zo!

Na het modder speel dagje, was het tijd voor de volgende busreis.
Over de busreis zelf heb ik weinig te zeggen, in mijn notitie boekje staat: Erg lange rit, veel kostende Vietnamezen, weinig slaap, erg hobbelige wegen.
Wel viel het me op dat er ook 's nachts om 4u gewoon overal mensen zitten te eten bij de eetstalletjes langs de weg en dat de lampen in de hotels vooral rood licht schijnen.

Deze toch wel erg lange busrit werd gelukkig beloond met het prachtige dorpje, Hoi An. Ik denk dat dit het mooiste, meest knusse dorpje is wat we gezien hebben in Vietnam. Het deed me een beetje denken aan de gezelloge steegjes in sommige Italiaanse of Spaanse stadjes. Veel gele huisjes, veel planten en bloemen en 's avonds is alles versierd met kleurige lampionnen.

Behalve in het donker ronddwalen door de prachtig verlichtte straatjes, is er meer te zien in de omgeving. Zo hebben we fietsen gehuurd om naar de Marble Mountains te rijden. De Marble Mountains zijn bergen waarvan veel marmer gewonnen word. Overal staan dan ook beelden van marmer. Van zakformaat tot paleishal vullend, van dolfijnen tot vogels, van Buddha's tot bomen, vanalles word er uit de stenen gehakt. Gelukkig is er nog genoeg berg over om op te klimmen en te genieten van het uitzicht.
Dan pas valt het echt op hoe apart, of zelfs raar de bergen in deze streek zijn. Het land is net zo vlak als Nederland, nog geen heuvel te bekennen. De bergen staan er als zandkastelen op. Alsof iemand een paar emmers berg over had, en zei: "zet ze daar maar even weg".
's Avonds terug bij het hotel viel het ons voor de verandering een keer op dat we bijna niet verbrand waren, en dat na bijna de hele dag in de volle Vietnamese zon. Toch een kleine overwinning.

Na een nachtje tussenstop in Dong Hoi, we hadden geen zin in meteen nog een nachtelijke busrit, kwamen we een keer 's middags aan. Dit keer in Phong Nha. Nadat we wat gedronken hadden met de hotel staff, die bij aankomst al een pilsje of 6 achter de kiezen hadden, kregen we een kamer en kort daarna een upgrade, omdat eigenlijk alles in de eerste kamer kapot was.
We kwamen uiteraard niet voor het hotel, maar vooral voor de omgeving waar het hotel in lag, dus gingen we de volgende dag weer met een gehuurde scooter op pad. De hoofdatractie van deze omgeving was voor ons de Paradise Cave. Hoewel de meeste grotten die we bezocht hebben, allemaal nogal op elkaar lijken, was deze grot toch net even wat anders. De grot deed zijn naam eer aan. Over een wandelpad van ongeveer een kilometer, geheel in de grot, liepen we tussen de rotsen die soms wel beelden leken door. Het was extra speciaal doordat we precies tussen de grote groepen mensen door de grot in gingen, uiteindelijk waren we zo goed als alleen in de grot. Wat een aparte stilte. Helaas kwam aan deze stilte ook een eind, dit keer door een groep Chinezen die de bordjes met stilteverzoeken niet helemaal begrepen hadden. Ze hadden een gids, met megafoon meegenomen. Tijd om te gaan!

Met een korte tussenstop in Hanoi, kwamen we aan in Sapa. Weer een prachtig dorpje, wat lichtelijk verpest is door ons, de toerist. Gelukkig was dit alleen echt te merken aan de "locale" vrouwen, die uit alle macht probeerden vanalles te verkopen. Het landschap heeft er gelukkig minder onder geleden. Rondom Sapa heb je prachtige berglandschappen die ingekleurd zijn met duizenden rijstveldterrassen. Reden genoeg om een meerdaagse trektocht te boeken dachten wij zo!
We gingen meerdere bureaus langs om de juiste tocht voor ons te vinden. Iedere dag minimaal een goeie 10-15km lopen in een klein groepje van ongeveer 4-6mensen, onder leiding van een locale gids (een van de locale vrouwen die op deze wijze geen toeristen lastig hoefde te vallen om spullen te verkopen). Dat waren onze wensen en al vrij vlot kwamen we uit bij een bureau dat ons precies dat beloofde.

De eerste wandel dag vertrokken we om 8u vanuit deze booking agency, met onze mannelijke gids die al een paar jaar in Sapa woonde. Onderweg vertelde deze man, met bijnaam Mr. Sunny, dat hij zelf uit een stad 400km ten zuiden van Sapa kwam. Zijn vrouw, die wel uit Sapa kwam en ook guide was, zat momenteel thuis omdat ze hun eerste kind verwachtten. Gelukkig wist mister Sunny ook een hoop te vertellen over de verschillende bevolkings stammen en diens onderling verschillende culturen. Na ongeveer twee uur onderweg te zijn geweest, in de ruim tien mensen tellende groep, was het tijd voor de lunch. Waarschijnlijk hadden ze bij het restaurant dezelfde hoeveelheid personen doorgegeven die ons ook vermeld was, want er was simpelweg te weinig. Gelukkig konden we tegenover in een winkeltje ons noodransoen bijvullen met heerlijke popcorn/honing repen, zodat we de rest van de uiteindelijk nog anderhalf uur durende wandeling door konden komen. We waren dan ook vrij verbaasd toen we om 13u al bij onze overnachting aankwamen. Onze gids liep met de rest van de groep verder, omdat zij een eendaagse wandeltocht deden, verderop stond de bus te wachten. Hij had geregeld dat er de volgende dag een andere gids kregen, omdat hij naar zijn zwangere vrouw moest.

Wandeldag twee werden we samen met Tom en Rachel, een ander stel wat ook de meerdaagse wandeling gepland had, opgehaald door een gidsje. Een lokale dit keer. Gelukkig was deze dag stukken beter. De groep was kleiner, alleen wij vieren, en de wandeling was mooier en uitdagender. Het uitzicht op de verschillende, om de bergen gevormde rijstterrassen in combinatie met de groene natuur was er een uit duizenden. Dag 2 eindigde rond 15:30u bij een lokale homestay, waar andere groepjes wandelaars zich ook verzameld hadden.
Na een uitstekende avondmaaltijd met een berg verse groenten, vis curry, gebakken vlees en meer, hebben we gezellig na getafeld met wat andere wandelaars, waarna we optijd gingen slapen.
De laatste wandeldag begon met een zieke gids, waardoor we met andere groepjes mee moesten lopen naar het nabij gelegen dorpje. De wandeling duurde niet zo lang, maar dit wisten we dit keer vantevoren. Eenmaal terug bij de homestay, was onze gids alweer een stukje opgeknapt, en kon ze met ons mee lopen naar het punt vanaf waar we opgehaald zouden worden. Zo hebben we alles bij elkaar toch nog een erg mooie drie dagen gehad in Sapa.

Na Sapa was het tijd om snel terug te reizen naar Hanoi, de laatste boodschappen te doen in Vietnam en vervolgens door te vliegen naar Singapore waar we een paar dagen bij Jasmijns familie verbleven. In deze dagen hebben we weinig van Singapore gezien en eigenlijk vooral de was gedaan, bij geslapen, schoenen gekocht, etc. Kortom, voorbereidingen getroffen voor onze volgende bestemming... Japan!