Annapurna
Door: Jasmijn en Raoul
Blijf op de hoogte en volg Jasmijn
15 December 2014 | Nepal, Annapurna
Zo, daar zijn we weer. Inmiddels zitten de eerste twee weken van onze reis er alweer op.
De eerste twee weken hebben met name te maken gehad met het trekken door het Annapurna gebergte (onderdeel van de Himalaya)...
Op 6 december was het dan zover, de vergunningen waren geregeld, de tassen gepakt, en om 7u stond de taxi klaar voor het hotel waarin we sliepen. We zouden samen met een ander koppel Dennis en Chanel, die dezelfde wandeling wilde gaan maken als ons, vertrekken richting Nayapul, een klein dorpje vanaf waar we de tocht zouden gaan beginnen.
De taxirit alleen al was een avontuur opzich. Zoals eerder gezegd werkt het verkeer in Nepal anders dan in Nederland. Behalve dat er links gereden wordt (meestal), zijn er niet zoveel regels. Mensen halen in waar plaats is, met een hoop lichtseinen en toeteren. Of het nou in het stadscentrum is, of op een smalle bergweg. In de (haarspeld) bocht inhalen, lijkt hier dan ook de normaalste zaak van de wereld. Het gaat ook eigenlijk bijna altijd goed. Tot het moment dat die ene motorrijder toch net niet optijd naar zijn eigen weghelft kan. Het gevolg was een knal, een rondvliegende zijspiegel en vier passagiers die lichtgeschrokken keken of de motorrijder de botsing had overleefd (de motor wiebelde even, maar reed door alsof er niks gebeurd was) . De chauffeur leek nog minder onder de indruk. Sterker nog, zonder enige twijfel zette hij de reis voort en stelde hij ons gerust met de woorden "Nah, I don't need that mirror anyway"...
Een (toch wel lange) 30 minuten later arriveerde we in Nayapul. Het beginpunt van de wandeltocht naar ABC (Annapurna Base Camp). We besloten eerst nog even snel een goed ontbijt te bestellen, bij een lokaal restaurantje (mini keuken met picknicktafel), bestaande uit: groente soep, kippensoep, omelet (2x), toast, knoflooksoep, aardappelpuree, frietjes, milktea, mint thee en gember thee. Dit alles voordat we ontdekte dat de arme man alles (een voor een), op een gaspitje klaar moest maken.
Een goeie 2u later vertrokken we dan daadwerkelijk. Het eerste stuk ging vrij makkelijk. Het originele plan was om vanaf Nayapul, via Birethani naar Tikhedhunda te gaan. Echter eenmaal aangekomen, was het zo meegevallen dat we doorgegaan zijn naar Ulleri, een klein bergdorpje, waar je kunt komen door ruim 3200 ongelijke traptreden te beklimmen. 's Avonds hebben we gezellig UNO gespeeld, om vervolgens optijd naar bed te gaan.
De volgende dag was een dag met een goeie 800 meter klimmen. Waarna we optijd aankwamen in Ghorepani. Vanuit Ghorepani zouden we' s avonds de zonsondergang gaan kijken op Poon Hill (voor de mensen die nieuwsgierig zijn, Google maar eens: sunset, of sunrise Poon Hill). Helaas werd Jasmijn na het eten ziek. Het begon met wat buikpijn, maar al snel kwam het avondeten retour. De zonsondergang werd nog wel geprobeerd, maar al snel werd duidelijk dat nog eens 300meter de berg op klimmen geen goed idee was. Terug bij het hostel werd uitvoerig gecheckt of het geen hoogteziekte was (bloeddruk, temperatuur, etc), en dat leek gelukkig niet het geval. Dat nam niet weg dat Jasmijn hondsberoerd was en niks binnen kon houden. Die avond is dan ook een rustige avond op de kamer gebleven. Met kleine slokjes water en weinig slaap. De volgende morgen ben ik met Dennis alsnog Poon Hill gaan beklimmen (Jasmijn kon eindelijk slapen en wat vocht binnen houden, het leek dus maar verstandiger om wat extra te slapen).
Poon Hill was een hele klim, maar zeker de moeite waard. Het 360 graden uitzicht met rood/gouden bergtoppen was prachtig (niet zo mooi als bij Base Camp, maar dat wist ik toen nog niet).
Eenmaal terug trof ik Jasmijn puzzelend in bed aan, ze had zelfs alweer wat kleur in haar gezicht. Vandaag hadden we de plannen wat aangepast. Jasmijn wilde wel verder, maar het leek ons beter om toch maar zo rustig aan mogelijk te doen. Dennis en Chanel zijn dan ook alvast vooruit gegaan (ze hadden beperkt de tijd ivm een vliegticket terug naar Australië). Jasmijn heeft het klaargespeeld om op een lege maag de berg op te klimmen (wat ik met volle maag al een hele klim vond!). In de loop van de dag ging het weer steeds beter en 's avonds kwamen we aan in Tadipani, het dorpje wat eigenlijk de logische rustplaats was.
Na een goeie nachtrust en een goed ontbijt zijn we met zijn tweeën verder gegaan. In Chhomrong (waar we een ouder Engels stel tegen kwamen), doorgegaan naar Dobhan, om de volgende dag aan te kunnen komen op M.B.C. (Machhapuhchhre Base Camp). Vanuit daar was het mogelijk om 's nachts om 5u te vertrekken naar A.B.C. om zonsopgang te zien, zonder te hoeven overnachten op 4130m (wat gunstig was ivm het risico op hoogteziekte). Rond de 4000m was het koud, heel koud, riviertjes en waterleidingen vroren dicht, ook diegene waar water doorheen stroomde. En toen om 4.30u de wekker ging, stonden we dan ook met frisse tegenzin op. Tijdens relatief korte tocht van M. B. C. naar A. B. C. (2u lopen), vroren dan ook continu onze thermosflessen dicht. Maar, eenmaal aangekomen op A. B. C. was alles de moeite waard geweest. Wat een prachtig uitzicht. De bergen leken wel van goud toen de zon op kwam. Koud maar voldaan hebben we een kop thee gedronken en hebben we de uitgespaarde, en inmiddels bevroren twix (gekregen op de vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur) opgegeten, waarna we weer terug naar beneden zijn gegaan.
De "terugweg" ging een stuk sneller. De route was vooral in het begin een stuk lichter, omdat het eerste stuk alleen dalen was.
Na een stop in Jhinudanda (een plaatsje met natuurlijke hotsprings, heeeeerlijk na dagen niet fatsoenlijk gedouched te kunnen hebben), begon het te regenen, en werd al snel duidelijk dat mensen de bergen niet meer op mochten ivm sneeuwval met alle gevolgen van dien. Gelukkig redden we het om in een dag naar Siwai te lopen, vanaf waar we een lokale bus terug naar Pokhara konden pakken.
De bus was ook een verhaal apart (ik zal het kort houden). Bussen zitten hier nooit vol. Of er nou mensen, tassen of landbouwproducten mee moeten, plek is er altijd. In sommige gevallen komt het erop neer dat je met je backpack, camera en een wildvreemde baby op schoot zit. Hoe dan ook, weer een gezellige en interessante ervaring rijker!
Morgen gaan we richting Bhandipur. Een (als het goed is) mooi dorpje dat wat minder toeristisch is, en wat minder druk. Meer "echt" Nepal dus!:)
Dan tot slot, ivm traag internet houden jullie de foto's nog even tegoed:)
De eerste twee weken hebben met name te maken gehad met het trekken door het Annapurna gebergte (onderdeel van de Himalaya)...
Op 6 december was het dan zover, de vergunningen waren geregeld, de tassen gepakt, en om 7u stond de taxi klaar voor het hotel waarin we sliepen. We zouden samen met een ander koppel Dennis en Chanel, die dezelfde wandeling wilde gaan maken als ons, vertrekken richting Nayapul, een klein dorpje vanaf waar we de tocht zouden gaan beginnen.
De taxirit alleen al was een avontuur opzich. Zoals eerder gezegd werkt het verkeer in Nepal anders dan in Nederland. Behalve dat er links gereden wordt (meestal), zijn er niet zoveel regels. Mensen halen in waar plaats is, met een hoop lichtseinen en toeteren. Of het nou in het stadscentrum is, of op een smalle bergweg. In de (haarspeld) bocht inhalen, lijkt hier dan ook de normaalste zaak van de wereld. Het gaat ook eigenlijk bijna altijd goed. Tot het moment dat die ene motorrijder toch net niet optijd naar zijn eigen weghelft kan. Het gevolg was een knal, een rondvliegende zijspiegel en vier passagiers die lichtgeschrokken keken of de motorrijder de botsing had overleefd (de motor wiebelde even, maar reed door alsof er niks gebeurd was) . De chauffeur leek nog minder onder de indruk. Sterker nog, zonder enige twijfel zette hij de reis voort en stelde hij ons gerust met de woorden "Nah, I don't need that mirror anyway"...
Een (toch wel lange) 30 minuten later arriveerde we in Nayapul. Het beginpunt van de wandeltocht naar ABC (Annapurna Base Camp). We besloten eerst nog even snel een goed ontbijt te bestellen, bij een lokaal restaurantje (mini keuken met picknicktafel), bestaande uit: groente soep, kippensoep, omelet (2x), toast, knoflooksoep, aardappelpuree, frietjes, milktea, mint thee en gember thee. Dit alles voordat we ontdekte dat de arme man alles (een voor een), op een gaspitje klaar moest maken.
Een goeie 2u later vertrokken we dan daadwerkelijk. Het eerste stuk ging vrij makkelijk. Het originele plan was om vanaf Nayapul, via Birethani naar Tikhedhunda te gaan. Echter eenmaal aangekomen, was het zo meegevallen dat we doorgegaan zijn naar Ulleri, een klein bergdorpje, waar je kunt komen door ruim 3200 ongelijke traptreden te beklimmen. 's Avonds hebben we gezellig UNO gespeeld, om vervolgens optijd naar bed te gaan.
De volgende dag was een dag met een goeie 800 meter klimmen. Waarna we optijd aankwamen in Ghorepani. Vanuit Ghorepani zouden we' s avonds de zonsondergang gaan kijken op Poon Hill (voor de mensen die nieuwsgierig zijn, Google maar eens: sunset, of sunrise Poon Hill). Helaas werd Jasmijn na het eten ziek. Het begon met wat buikpijn, maar al snel kwam het avondeten retour. De zonsondergang werd nog wel geprobeerd, maar al snel werd duidelijk dat nog eens 300meter de berg op klimmen geen goed idee was. Terug bij het hostel werd uitvoerig gecheckt of het geen hoogteziekte was (bloeddruk, temperatuur, etc), en dat leek gelukkig niet het geval. Dat nam niet weg dat Jasmijn hondsberoerd was en niks binnen kon houden. Die avond is dan ook een rustige avond op de kamer gebleven. Met kleine slokjes water en weinig slaap. De volgende morgen ben ik met Dennis alsnog Poon Hill gaan beklimmen (Jasmijn kon eindelijk slapen en wat vocht binnen houden, het leek dus maar verstandiger om wat extra te slapen).
Poon Hill was een hele klim, maar zeker de moeite waard. Het 360 graden uitzicht met rood/gouden bergtoppen was prachtig (niet zo mooi als bij Base Camp, maar dat wist ik toen nog niet).
Eenmaal terug trof ik Jasmijn puzzelend in bed aan, ze had zelfs alweer wat kleur in haar gezicht. Vandaag hadden we de plannen wat aangepast. Jasmijn wilde wel verder, maar het leek ons beter om toch maar zo rustig aan mogelijk te doen. Dennis en Chanel zijn dan ook alvast vooruit gegaan (ze hadden beperkt de tijd ivm een vliegticket terug naar Australië). Jasmijn heeft het klaargespeeld om op een lege maag de berg op te klimmen (wat ik met volle maag al een hele klim vond!). In de loop van de dag ging het weer steeds beter en 's avonds kwamen we aan in Tadipani, het dorpje wat eigenlijk de logische rustplaats was.
Na een goeie nachtrust en een goed ontbijt zijn we met zijn tweeën verder gegaan. In Chhomrong (waar we een ouder Engels stel tegen kwamen), doorgegaan naar Dobhan, om de volgende dag aan te kunnen komen op M.B.C. (Machhapuhchhre Base Camp). Vanuit daar was het mogelijk om 's nachts om 5u te vertrekken naar A.B.C. om zonsopgang te zien, zonder te hoeven overnachten op 4130m (wat gunstig was ivm het risico op hoogteziekte). Rond de 4000m was het koud, heel koud, riviertjes en waterleidingen vroren dicht, ook diegene waar water doorheen stroomde. En toen om 4.30u de wekker ging, stonden we dan ook met frisse tegenzin op. Tijdens relatief korte tocht van M. B. C. naar A. B. C. (2u lopen), vroren dan ook continu onze thermosflessen dicht. Maar, eenmaal aangekomen op A. B. C. was alles de moeite waard geweest. Wat een prachtig uitzicht. De bergen leken wel van goud toen de zon op kwam. Koud maar voldaan hebben we een kop thee gedronken en hebben we de uitgespaarde, en inmiddels bevroren twix (gekregen op de vlucht van Amsterdam naar Kuala Lumpur) opgegeten, waarna we weer terug naar beneden zijn gegaan.
De "terugweg" ging een stuk sneller. De route was vooral in het begin een stuk lichter, omdat het eerste stuk alleen dalen was.
Na een stop in Jhinudanda (een plaatsje met natuurlijke hotsprings, heeeeerlijk na dagen niet fatsoenlijk gedouched te kunnen hebben), begon het te regenen, en werd al snel duidelijk dat mensen de bergen niet meer op mochten ivm sneeuwval met alle gevolgen van dien. Gelukkig redden we het om in een dag naar Siwai te lopen, vanaf waar we een lokale bus terug naar Pokhara konden pakken.
De bus was ook een verhaal apart (ik zal het kort houden). Bussen zitten hier nooit vol. Of er nou mensen, tassen of landbouwproducten mee moeten, plek is er altijd. In sommige gevallen komt het erop neer dat je met je backpack, camera en een wildvreemde baby op schoot zit. Hoe dan ook, weer een gezellige en interessante ervaring rijker!
Morgen gaan we richting Bhandipur. Een (als het goed is) mooi dorpje dat wat minder toeristisch is, en wat minder druk. Meer "echt" Nepal dus!:)
Dan tot slot, ivm traag internet houden jullie de foto's nog even tegoed:)
-
15 December 2014 - 20:09
Marieke En Iris:
Hey daar in Nepal, we zijn blij om wat van jullie te horen. Leuk verhaal, gelukkig dat de wandeling goed is verlopen. Wel jammer dat jasmijn ff een dag niet lekker was. Maar dat is toch goed gekomen. En wat een mazzel hebben jullie gehad met het weer. We zijn erg nieuwsgierig naar de foto's, al wel een kleine preview gezien op Facebook. Sterkte met het verkeer in Nepal en geniet maar lekker van al het moois daar. Tot het volgend verhaaltje.
Liefs Marieke en iris -
15 December 2014 - 23:17
Kees Maja:
Blij te horen dat het goed gegaan is, zijn wel heel benieuwd naar de fotos
Het lijkt ons een geweldige ervaring zo in de bergen
Succes met het vervolg -
16 December 2014 - 08:48
Tilly:
Nou de kop is er af :) Wat n Gelukkige dat jullie nog net op tijd waren en de hele wandeling konden doen zonder sneeuwval. Wel vervelend zo'n voedselcrisis Jasmijn, maar het zal wel niet de laatste zijn.. Nu duimen we voor goed Wifi want die foto's willen we natuurlijk graag zien! -
16 December 2014 - 13:12
Cobie:
leuk om iets te lezen wat weer een verhaal goed dat jasmijn weer op geknapt is hier is het koud en nat veel plezier kus cobie groetjes van Harry -
16 December 2014 - 16:05
Tilly:
Wauw mooie foto's!!! Sommige lijken wel nep, zo bijzonder :D -
16 December 2014 - 17:18
Lucienne:
Wat geweldig daar. Geniet met volle teugen. Wat een mooie foto's. Ben benieuwd naar het volgende stuk wat je zal gaan schrijven. Groetjes van mij. -
16 December 2014 - 17:41
Jaap:
Mooi! :-) weer eens wat anders dan de trapjes bij KPN beklimmen! ;-)
Veel plezier! -
16 December 2014 - 23:14
Riet Mrofcynski:
wat een mooi begin van jullie reis. Wat een kennismaking met kou.Zien jullie ook gewoon mensen en hoe zij leven? Kan dat ook daar op die hoogte en in dat klimaat?
groetjes opa en oma Heeze -
17 December 2014 - 07:16
Nico:
Super tof om te lezen en het leest heerlijk weg dit reisverslag. Ik blijf jullie volgen :) -
17 December 2014 - 20:14
Opa En Oma Van Der Horst.:
Wat een interessant verhaal en hele mooie foto's .Nu hebben wij een idee hoe het land er uitziet en hoe het openbaar vervoer werkt. met ons gaat het goed. Heel veel groeten. -
21 December 2014 - 11:48
Lily:
PRACH-TIG!! Zowel foto's als verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
